DUYGU İNSANI

       Benim beceriksiz öfkem bakışlarda parlıyor bedenim kavgaya bürünüyor sert mizacım ilk izlenim notumun kötü oluşu kendime artı olarak kazandırdığım olumsuz değerler. Benim içimdeki mutlu sevgi dolu iyi hoş neşeli taraflarımın üzerine bir kara bulut gibi yayılıyor. Bu zıtlığı fark eden bir kul da çıkmıyor. Beni bütünleyen cılız ve ses getirmeyen taraflarımı dillerine dolamışlar ne yaparsan sen edemezsin boşuna uğraşma olmaz hep olumsuz hep olumsuz. Ben duygu insanıyım duygularımın esiriyim beni onlar yönlendiriyorlar. Ne kadar azim ve kararlılıkla çalışma içgüdüsü hep canlı hep diri ise arılar kadar çalışkan olsam da en ufak bir ince dokunuş bam telimi titretir beni can evimden vurur işte o zaman arının iğnesi çıkar ortaya bütün acısıyla beni sokar ve alır benden bütün çalışma isteğini içimdeki enerjiyi. İşte ben, ‘’Bu yüzden yorgunum bu yüzden dargın yorgunum yorgun.’’ Kendimin başlattığı problemlere kendim denklem kurar çözme aşamasına giderim. Ben nerede hata yaptım. ‘’Bitti dünyam ziyan oldum ziyan,’’ diye. Bu ince dokunuş bu titiz çalışma beni daha da gererek daha da hızlı ve daha da öfkeli yapar. İnsan ilişkilerinde sıfırı tüketmiş biri olarak yeniden şaha kalkıp zaferler kazanabilir miyim diye kendimi teselli için soruyorum. Daha önce kazanmış olduğum bir zaferin var mıydı? Düşünüyorum hayır yok hiç yok.