Maykıl Caksın öldü. Onu da tabuta koydular. Dans ederken uzun
süre ayaklarını yer de sürürken uzun boynunu sündürürken gülerken baykuş gibi
bakarken o da gitti.
Nereye gitti. Ben de sordum o soruyu nereye
gidiyorsun? Cenazesi çok kalabalıktı. Bana ''Uyumaya gittiğini'' söyledi. Üstünde o
parlak ceketi vardı yüzü bembeyaz traşlı gibi parlaktı daha doğrusu tebeşir
tozu sürülmüş gibiydi. Yanında iki kişi daha vardı onlar gülüyordu. Neye
gülüyordu ölüye mi? Ölüm şekline mi? Neye gülüyordu? ''Neden gülüyorsun?'' Dedim. Onu hiç sevmezmiş özellikle o kendi tarzı dansından da nefret edermiş
Gülenler yüzlerini ona çevirdiler iki
sandalye çektiler yüzü ona dönük onun hayat hikayesi zihinlerinde oturdular.
Onun erken gitmesine sevinenler kalan mirasının parasının her miktarına karşı
sırıtanlar paralardaki resimleri gördükçe dişlerini daha çok gösterenler. Bu
nedir ya? Yaşarken başkalarının refahı için ölümü göze almak mı? Niçin arkanda miras bıraktın? Arkanda kalanlar domuz gibi yesinler, gülsünler sana karşı da yüzsüzlük etsinler
diye mi? Onun için mi? Birden arkasını
dönüyor döner dönmez de duvarda Micheal
Jacsen’in fotoğrafı sanki yüzüne gülüyor ve cevap veriyor ‘’Evet evet
evet,’’
Bile bile o insanların ne yapacaklarını
bile bile hayata meydan okuyor. Sen onlar için koşulmuş bir attın fazla yem
yemekten tıkandın kaldın. Ve öldün şimdi kımıldamıyorsun ama dizginlerin hala
onların ellerinde üstelik de sıraya girmişler arka mahalleye kadar uzanıyor.
Onlar değil onlarca isterse yüzlerce olsun umurumda bile değil bana şekil ve
görünüş önemli değil. Önemli olan yanımda sadık bir kaç tane olsa yeterdi.
Sokak lambası gibi beni aydınlatsa yoluma ışık tutsa yeterdi ama yine sadık
olanlar ayrım yapmayanlar da var. Her evde olan yanılmaz bir gerçek aynı hava.
İster ünlü olsun ister sade bir vatandaş
herkesin öbür dünyaya götürecekleri sadece amelleri. Sadece yaptıkları iyi
amellerin mükafatının meyvelerini görüp onlardan yiyecekler. Onun için mi
gülüyorsun? Gördün mü sen yaptığın iyi amellerin karşılığında yiyeceğin
yemekleri gösterildi mi sana da? Sanki ona da ‘’Evet evet.’’ Kardeşim benim
meğer sen ne kadar iyi bir insanmışsın o altın kafesin içinde bir kuş gibi
çırpınırken meğer isem biz seni hiç tanıyamamışız meğer isem oysa o şimdi yine
dar bir kafesin içinde gülümseyen yüzü sessiz sessiz onlara bakıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder